Liga 3

Terwijl steeds meer tekenen van afbrokkeling zich meester maken van een aantal vaste waarden van onze uitgebreide kern, was het de ploeg met de onderbemande bank die het afgelopen weekend aan het langste eind trok. De frustratie bij de tegenstander was dan ook uitgebreid, uitvoerig, talrijk, veelzijdig en bij momenten extensief aanwezig. Net als de Gentse hipstersnorren, maar ook die konden weinig soelaas brengen tegen een ervaren Drei, die op een gezapig, maar verstandig tempo de 60 minuten wist uit te zitten.&nbsp;Lange ballen? Weinig tot geen. Rode kaarten? Evenmin. We kwamen, we zagen en we overwonnen. Dat zagen was initieel op de scheidsrechters, maar dat bleken al bij al sympathieke knullen, die onze beleefde dialoog wisten te appreciÃ«ren en in vergelijking met pakweg de Taliban op weinig mensonterende beslissingen betrapt konden worden. Daarbovenop een oprecht speciale vermelding aan het adres van de langste onder ons, die met lange mouwen en diepe zuchten menig doelpunt van de stroppendragers wist te verhinderen door met akelige precisie in de weg te gaan staan. Een stapje naar voor doen, kan wonderen verrichten. Gij weet.Behalve tijdens een kleine inzinking in het begin van de tweede helft, dat vooral door het thuispubliek gesmaakt werd, kwam Den Drei nooit echt in de problemen. Er werd zelfs amper geduwd en getrokken, in tegenstelling tot de heenwedstrijd, waardoor menig fan van het betere MMA-werk iets of wat teleurgesteld huiswaarts keerde, de Kennedy tunnel door, alwaar de dag erna een kleine 40 000 zotten het nodig vonden om zich met hoog opgetrokken sokken over de brede macadam te haasten. Daar werd wel geduwd en getrokken, want de smalle straten van de Koekenstad zijn niet ontworpen om de grote hoeveelheid lopers te slikken, als een verstopte, verstedelijkte slokdarm. Laat staan om een massa fantastische support langs de kant van het parcours te ontvangen, terwijl menig onomatopee weerklonk bij ferm neergezette tijden, zoals die van uw favoriete pennenvriend bijvoorbeeld, die bloemen noch kransen verdienen wil, maar wel op een kort applaus durft rekenen. Want zonder noemenswaardige voorbereiding twee tunnels en kilometers asfalt trotseren, dat is bijna even straf als de meer dan verdiende overwinning op deze druilerige zaterdagmiddag in de Oost-Vlaamse provinciehoofdstad.&nbsp;Volgens de boekhouding, elke week minutieus ingevuld door een volbloed cijferaar aan de tafel, staat de teller hierdoor momenteel op 503 tegendoelpunten, en wisten we zelf zo’n 569 ballen tegen de netten te werken. Dat maakt onze begroting positief met een overschot van 66 punten. Met nog twee wedstrijden op het programma kunnen we ons na winst volgende week nog netjes naar de vierde plaats wurmen en vrede nemen met een seizoen dat helaas niet afsluit met een huldiging op het schoon verdiep.&nbsp;DÃ¡Ã¡rvoor kijken we best naar Den Ã‰Ã©n.&nbsp;Of naar mijn brievenbus, want met 1 uur 41 minuten 35 seconden in de categorie M40, goed voor de 20.346ste plaats, verwacht een mens al eens een uitnodiging om gehuldigd te worden, toch? Liefst volgende week pas, want momenteel gaat bewegen even vlot als de stoelgang van een geconstipeerde panda.&nbsp;

HC Don Bosco Gent

Sasja 3

<h3>You win some, you lose some, and then you lose some more, wint nog ne keer, maar losen blijkt een hobby en voor ge het weet speelt ge nog een seizoen in Liga 3.</h3>Het excuus is flauw, maar de onzekerheid van de schrijver resulteert in ongeschreven letters, onbestaande woorden, en zinnen die geen blad gevuld krijgen. Na het vakkundig overspelen van de hand door de volgende kill gangster-rap gewijs aan te kondigen om vervolgens de meerdere te moeten erkennen in Heist on the Hill deed ondergetekende kraken onder de druk. Werkdruk weliswaar, want het leven van een zelfstandig zaakvoerder is als een mannelijk lid dat ontwaakt: fier, goed doorbloed, prachtig om naar te kijken en bij momenten beenhard. De uitvlucht het druk druk druk te hebben naast het handbalveld is echter volstrekt zinloos, want wie de tijd kan maken om het drei keer na elkaar druk te hebben, heeft per definitie tijd te over.&nbsp;En zo blijkt, dat in het eindeloze weefsels van tijd en plicht, waar contractueel vastgelegde verbintenissen met elkaar verstrengeld raken als de wortels van een eeuwenoude eik, het ontbreken van het verslag net zo opmerkelijk is als de regen in een woestijn die smacht naar een druppel van verlossing. Als een nachtelijke hemel zonder sterren, een zee zonder golven, een leegte vullend met de echo’s van wat had kunnen zijn. Want als Den Drei op z’n bakkes krijgt, dan kunnen enkel de dapperste woorden troost en comfort bieden. Deze mantel der verantwoordelijkheid sla ik dapper om mijn schouders, mea fucking culpa, maar deze nalatigheid — zo monumentaal dat het de Chinese muur kan doen wankelen — met licht ironische ondertoon op een bedje van sarcasme groter maken dan het eigenlijk is? Nee, die stijl is niet de mijne. Een opmerkelijke, alleszeggende titel — langer dan de lijst met excuses — bovenaan het epistel plaatsen? That’s more like it.&nbsp;Dat, als start van de reis naar verzoening. En een kleine recap.&nbsp;HODB dus. Rake voorbeschouwing, gemiste kans. De revanche het weekend daarop zou zoet zijn, volbloed doorbijters als we zijn. Het begon prima, als een aai over uw bolleke, een fatsoenlijk complimentje, een welverdiende pint als ontbijt op een doordeweekse dinsdag, een schaarsgeklede deerne die het laken in uw gat zuigt nog voor ge uw eerste oog geopend hebt, ... kortom: dikke sfeer wel. Tot we het veld betraden. Want de werkelijkheid ging al snel over in een angstige koortsdroom, waarin het Antwerpse vakmanschap overschaduwd werd door onbeschofte platvloersheid uit de West-Vlaamse heimat, alsof we ons in een meesterlijk tafereel van Breughel bevonden. Opnieuw bleek zelfs de daarvoor bedoelde website vol synoniemen onvoldoende om kak in een handdoek te omschrijven. Twee verliezen op rij, dat had Den Drei nog niet meegemaakt. We bleven wel goedgezind. Ondanks honderden kilometers van huis in het Venetië van het Noorden. Maar schrijven? Dat ontbrak.&nbsp;Klein lichtpuntje: de week erop zouden we ons thuis niet laten kennen, en zou Evergem zich de verre verplaatsing al snel beklagen. Het tij werd gekeerd en het leek er zelfs even op dat de Delfts-blauwe inkt in de pas gescherpte pen zich opnieuw een weg zou wringen naar het beeldscherm alwaar ge uw geliefkoosde woordenbrij kunt verorberen als was het een versbereid Antwerps gerecht met sterallures. Erop lijken is natuurlijk onvoldoende. De aanleiding? Een scheidsrechter die zich als volleerde sfeerspons richting geblesseerde bankzitter begeeft, en de poging tot leut — het Kampioenenlied met hoog volume door de boxen jagen bij elke dwaze actie binnen eigen rangen — met een tijdstraf de kop indrukt. Weg sfeer. Kort daarvoor mocht de breedste aller Dreiers nog plaatsnemen op de tribune, vanwege het ongewild verbrijzelen van dat deel van de doelman waar het voedsel in moet, dat waar de Oost-Vlaamse praat uitkomt. Dat het slachtoffer het überhaupt nog kan navertellen, is een klein mirakel. Heren zij geprezen.&nbsp;Een overwinning dus. Daar horen woorden bij, hoor ik u denken. Ge moet niet denken, ge moet weten, zou een stoffige leerkracht Aardrijkskunde zeggen, en u een draai rond uw oren verkopen. Want zo zijn ze, de leerkrachten. En zeker de stoffige.&nbsp;Nog een weekend later werd er wel geschreven: geschiedenis. Na de klinkende overwinning het weekend ervoor, kregen we de vrolijke Fransen van Waasmunster over de vloer, die we prompt uit de degradatiezone speelden. Deze verborgen zegen, zich schuil houdend in onze pijnlijke nederlaag, is een onverwachte, maar welgemeende gift, sympathieke knakkers dat we zijn. In realiteit hebben de beste gewonnen, toch herschrijven wij het hoofdstuk van deze gedeelde geschiedenis niet met de bitterheid van verlies, maar met de zoetheid van gewonnen menselijkheid. Wij zijn gevers. Stuk voor stuk. Gevers. Allemaal. En en passent passen we de eerste strofe van ons overwinningslied aan:We waren beterWe waren beterWe waren beter wat completerStory of Den Drei. Een goed geoliede machine in theorie, een soms pruttelende deux-chevaux in de parktijk. Gelukkig blijft de sfeer snor zitten, zeker in de derde helft. Waar Kasteel Sorghvliedt wordt beschouwd als onze veilige thuishaven, is den toog het altaar van ons bestaan, de heilige graal, een baken van samenzijn, het ankerpunt in de woelige zee die Liga 3 heet, klaar om ons te allen tijde uit het slop te halen. De welgekende plek waar eenieder van ons met plezier gevierd wordt en waar de Pat er al eens graag ene geeft. Keer op keer. Wie zijn wij om dat tegen te houden. Er zijn nog zekerheden in het leven. Ook na het laatste wapenfeit tegen de jongens — en het meisje — van Peer en Hechtel-Eksel, alwaar volgens de hierboven vermelde coach één van de beste eerste helften in de geschiedenis van de derde ploeg werd getoond aan het karig aanwezige publiek.&nbsp;Prachtige, doordachte en motiverende woorden die ons klaar moeten stomen richting eerstvolgende wapenfeit binnen een kleine 3 weken: de mentaal belangrijke strijd in de hoofdstad en grootste centrumstad van de Belgische provincie Oost-Vlaanderen, waar het bij de vorige confrontatie eindigde op gelijke verdeling van de punten, massahysterie en tumult. Allemaal veroorzaakt door de gefrustreerde charlatans van de tegenpartij — ja, dat mag gezegd worden, want dit zijn ónze woorden, dit óns verslag, het staat op ónze website. Een gekleurde mening? Zeker wel, in groen en rood. En gooien we zo olie op het vuur? Dat kan. Zie maar dat ge het geblust krijgt.Weet dat we klaarstaan, gevoed door de eeuwen en gehard in het vuur van de vorige clash der grootsteden. Besef dat het geen stille ontmoeting zal zijn, maar een meting van kracht, een ballet van behendigheid, een verhaal dat nog eeuwen verteld zal worden, met een happy end voor diegene die de geschiedenis neerschrijven.O kinderen van de trots die de Leie omarmt, o gastvrije juwelen van de fonkelende Arteveldestad, o Oost-Vlaamse Stroppen… we weten dat ge meeleest!&nbsp;

Hv Arena

Sommige dingen zet je beter niet op papier, zoals je gevoelens na een felbevochten overwinning in het <s>hol van de leeuw</s> uilennest...<div data-youtube-video=""><iframe width="640" height="480" allowfullscreen="true" autoplay="false" disablekbcontrols="false" enableiframeapi="false" endtime="0" ivloadpolicy="0" loop="false" modestbranding="false" origin="" playlist="" src="https://www.youtube.com/embed/6JZjhMXyg8w" start="0"></iframe></div>

Uilenspiegel HV

The best is yet to comeDe wetenschap dicteert ons dat een kalenderjaar ongeveer 6 uur korter duurt dan het tropisch jaar, en dat we —&nbsp; om te voorkomen dat de seizoenen, die vast aan het tropisch jaar verbonden zijn, te veel in een jaar verschuiven — elke 4 jaar een correctie toepassen. Dat is bijna even merkwaardig als het schouwspel dat zich afgelopen zaterdag, januari, de 20ste in het jaar des heren 2024, ten huize Sorghvliedt voltrok. Een ongezien spektakel doorspekt met een vastberadenheid die u naar adem deed happen, die ge aanschouwde en vervolgens voelde tintelen tot in het warme, soms vochtige epicentrum van uw zijn. Ons bloed, rijk aan revanche, joeg zich door ons aderen, vurig aangewakkerd door een donkere herinnering uit de tijd dat het zweet onze poriën al stilzittend verliet. Verdoofd door vergiffenis, ontbrekend aan vergetelheid. Soms worden verslagen gevuld met woorden die steek houden. Niet hier, heer. Let maar op.Laedere facile, mederi difficile"Brengt uw tongen tot stilstand, gij onstuimige zielen!" sprak de waard met een stem vol ongeduld tot zijn gasten. Met een haast plechtig gebaar plaatste hij een lege bokaal tegen de aangedampte vensterruit, bracht zijn linkeroor nader en luisterde met de grootst mogelijke aandacht. "Luistert! En vreest. Ik hoor een zacht geween, een droefheid zo groot dat het zelfs de sterkste der mannen kan terneerdrukken." De lach van zijn gasten verstomde en bracht een stilte zo diep en doordringend alsof de tijd zelf tot stilstand was gekomen. De vochtige muren, doordrenkt van vervlogen verhalen en echo's van vroegere vreugde, verstomden als stille getuigen van een vergeten tijdperk. In de schaduwrijke hoeken fluisterden de angstige schimmen van het verleden, terwijl een eenzame kaarsvlam flikkerde als het laatste bastion van licht in een wereld verzwolgen door de sluier van tegenslag. Het was in deze herberg, wat onze tegenstander zijn thuishaven mocht noemen, in het diepe Westen van ons Vlaanderen, dat de achtergebleven volgelingen van de ongeslagen leider hun afgunst zouden wegdrinken. Het hoongelach dat sinds ons bezoek weergalmde in de hallen van het onrecht, zou vanaf heden zijn laatste adem uitblazen en verdwijnen in de annalen van de tijd.&nbsp;Coniunctis viribusWant zonder overdrijven — ge weet dat hoogmoed bij ons eerder uitzonderlijk aanwezig is — liep het nog niet bij naam genoemde Roeselare tegen een tot de tanden gewapende, onverschrokken kliek van kranige strijders uit de Scheldestad aan, standvastig en fier als eiken in de storm, klaar om de geschiedenis te keren, de tegenstand op te wachten en als een machtige golf te breken tegen de rotsen, niet langer onderdrukt door de schaduw van minachting, maar verheven in hun zelfzekere en onbetwistbare glorie, een lichtbaken van moed en onverzettelijkheid dat voor eeuwig — of toch minstens een week — de hemelen zal verlichten!&nbsp;Constantia et laboreEr stond een ploeg, een onplooibare muur, zorgvuldig vervaardigd uit de juiste&nbsp; ingrediënten die een team groot maken: overtuiging, samenhorigheid, solidariteit, broederschap en lotsverbondenheid. Synoniemen die zich vrij vertalen in dubbele wissels, uitgepuurde looplijnen, korte- en lange passen, het glas tot de hemel heffen, en natuurlijk samen douchen. Als één onbreekbare eenheid, één ontembare kracht, voltrok zich een tsunami aan hardnekkige verbetenheid, waardoor het spel van de vijand in elkaar zakte, als een horde schepsels beladen met gedachten die ze niet alleen kunnen dragen. Hun weerwerk kwam te laat, als een gebed bij een verdronken kalf, als een bekentenis na het vellen van het vonnis, als een antwoord op een vraag die allang is vergeten…&nbsp;Acta est fabula. En den Drei was gewonnen. Krak boem!De toekomst is roos, als een dageraad die de nacht verdrijft met een veelbelovende gloed, als een zalm die onvermoeibaar tegen de stroom in zwemt, gedreven door hoop en volharding om de bron te bereiken. Volgende week een thuismatch op verplaatsing in het naburige geitendorp. Eitje nummer twee. Zonder pardon. Met opnieuw de bemoedigende woorden van de Heilige Patricius en de tactische oppuntstelling van Sint Davidus. Audendo magnus tegitur timor, maar wat weten die Romeinen er nu van?The best is yet tot come, godverdomme. Biobest zelfs.&nbsp;Ge leest het hier.

Handbalclub Roeselare

De kop is erafMet een stromende natuurkracht, breed kronkelend als de rivier die we achter ons lieten, en precies 12 dagen nadat de aarde aan een nieuwe reis rondom de zon begonnen was — een door de mensheid verzonnen telling die het excuus om vuurbollen de lucht in te schieten, onze uitbundige Bourgondische levensstijl uitvoerig te vieren en tot en met 31 januari uw vrienden, kennissen en collega's die we sinds het afronden van de vorige omwenteling nog niet tegen het lijf waren gelopen zonder schroom te trakteren op drie ongevraagde kussen — stond den Drei met een studentloze delegatie witte zolendragers aan de vooravond van wat een eerste overwinning van het jaar zou moeten worden. En terwijl op een overbrugbare zucht hiervandaan een volk met uitwissen bedreigd wordt, deden wij ons beklag over het ontbreken van kol aan een bal. Ieder zijn ongemak. Ge moogt niet vergelijken, er af en toe bij stilstaan wel.&nbsp;Woorden als gulzig, gretig en met grandeur konden voor de openingsminuten niet gebruikt worden. Het was bijna als vanzelfsprekend dat we uiteindelijk aan het langste eind zouden trekken. Zoals wij tempo uit een wedstrijd kunnen halen, is weinigen gegeven. Zakt ge er mee in, dan zijt ge verloren. We trekken u mee naar de kille diepte en spugen u wat later kurkdroog weer uit met volgezogen longen gevuld met verlangen naar een overheersing die ge u niet meester maken kunt.Het wedstrijdverloop vertoonde gelijkenissen met de koers van de beurs. Niet slecht in den beginne, maar ook nog niet fantastisch. Dan ging het aanvankelijk de goede richting uit, waarna alles kortstondig als een pudding in elkaar zakte. Nochtans was paniek onbestaande. Alsof het gevaar van de tegenstander onze koude kleren niet raakte, ondanks de ruststand in het voordeel van de thuisploeg. Die laatste hanteerde voor de gelegenheid de Engelse spraakkunst om afspraken te maken, sprak onderling een Nederlands met Leuvens dialect, en vloekte rijkelijk in het Frans. Zeker wanneer de scheidsrechter na verschillende gele, ook een carte rouge bovenhaalde en het nummer 7 nog voor het eindsignaal finaal de kleedkamer instuurde met een blue card. Benieuwd hoe dat verslag lezen zal.De overwinning ging uiteindelijk probleemloos naar de bezoekers, die de winterstop nuttig besteed hadden met de uitbreiding van de kern. Niet enkel in aantal actieve spelers, ook in spiermassa, hoewel dat laatste zich niet bepaald eerlijk verdeeld heeft. Aanwijzen is overbodig, van verre zien zult ge het.&nbsp;Het talrijk toegestroomde publiek — zwanger van verlangen om de overwinning van hun geliefkoosde ploeg mee naar huis te nemen — moest zelf de score bijhouden, omdat de sportschuur in Wilsele zijn naam niet gestolen had. Het was er koud en de vloer was hard. Ieder zijn ongemak, weet ge nog? Maar goed, Leuven valt nog mee. Weet ge nog, die keer in Roeselare? Daarover later meer.Wie onder overwinningen wordt bedolven, verleert al snel de kunst van nederigheid en maakt kans de prijs die overmoedigheid met zich meebrengt aan het einde van de rit te moeten betalen. Daarvoor moeten wij ons hoeden. Want volgende week staat het eerste te pellen eitje op het menu. De West-Vlaamse ridders uit de Rodenbachstad dalen af tot downtown zesentwintig zestig. Daar zal een ongezien enthousiast legioen goedgemutste helden al knarsetandend klaarstaan om de sluwe onbeschaamde schelmen met een knoop in de maag, een krop in de keel en een schop tegen het zitvlak terug richting kust te dwingen.&nbsp;Hoogmoed? Wij?&nbsp;Gij weet, al dan niet ongelovige: het lot hebben we zelf in handen. De opkomst van een enthousiast publiek niet. Daar hebben we u voor nodig. Deze weinig subtiele uitnodiging verzoekt u om deze zaterdagnamiddag klokslag 16 uur uw broek te komen slijten in Sporthal Sorghvliedt, alwaar ge van op menig plek perfect de tijd én de score kunt volgen. Dat die steeds in het voordeel van Den Drei zal zijn, dat beloven kan ik u.You do the talk, you do the walk, zouden de polyglotjes uit het Leuvense zeggen. Oep a bakkes zal ons antwoord luiden.De kop is eraf. En vele volgen zullen er.

HC Leuven 2019

Als beoefenaar van de fijne literaire kunsten is het keer op keer een ongemakkelijk moment om wildvreemden tegen te komen die zich plots, vanuit het niets, uiten als fan. De onophoudelijke stroom aan irrationele complimenten zorgt dikwijls voor situaties die zich aan de gênante kant van het sociale spectrum bevinden. Zeker als de fans het tegenovergestelde geslacht hebben en spontaan de linker dan wel de rechter borst ontbloten — als een kudde nieuwsgierige waterbuffels die hun begeerlijk lijf in de strijd gooien om een glimp op te vangen van de zonsondergang boven de Chinese bergvalleien — in de hoop om de heilige graal van een handtekening of selfie te ontfutselen. Hiervoor is het woord awkward uitgevonden.Nog gênanter wordt het als de fan in kwestie de coach van de tegenstander blijkt te zijn. Ondanks de verwoede poging om incognito te blijven door middel van cultureel toegeëigende vermomming mocht het niet baten. Uw pennenvriend werd met Oost-Vlaamse tongval getrakteerd op een surrealistische wervelwind van pluimen en lofredes. Tegenover mij een man, die als een acrobaat balancerend op het slappe koord tussen bewondering en onbehaaglijkheid, een lawine van lieve woordjes uitspuwde alsof hij een geactiveerde vulkaan was. Er werd net niet gemuild. Toch schoon, hoor ik u denken, erkenning die verder reikt dan de eigen gelederen, tot voorbij de Kennedytunnel zelfs? Schoon, toch? In theorie wel.In de praktijk neigt het eerder naar een leep manoeuvre om al tijdens de opwarming voor de nodige afleiding te zorgen. Om de gemoederen te manipuleren onder het mom van sympathie, een vleugje steun, gepresenteerd op een bedje van genegenheid.&nbsp;Er is al voor minder gevochten.&nbsp;Als objectief observator is het belang van neutraliteit uiteraard van levensbelang. Deze&nbsp; deontologie, het ethisch aspect van deze verantwoordelijke rol, zal nooit of te nimmer verbroken worden, zolang er inkt in de pen zit. Deze gelofte is niet voor niets een heilige eed die de ruggengraat vormt van de vierde macht in de samenleving, diep geworteld in de fundamenten van de opdracht die mij wekelijks roept, een onwrikbaar kompas dat klaarheid schept in de vaak tumultueuze zeeën van nieuws en informatie. Net als beleefd blijven tegenover de tegenpartij. Een aartsmoeilijke queeste die bloed, zweet en tranen kost.&nbsp; Gelukkig kan ik mij deze week beroepen op Artikel 12, regel 16 en die gaat als volgt: de uitzondering bevestigt de regel.&nbsp;Voelt ge ‘t al komen?Kloefkappers, die stroppendragers. Mottige malloten. Wij organiseren speciaal een drank- en eetfestijn met aangepaste muzikale begeleiding, druipen die zurkeltrutten na het laatste fluitsignaal af in plaats van zich als een zwerm hongerige sprinkhanen op de lokale toog te storten. Deze schokkende afwijking van de norm, een bijna buitenaardse gebeurtenis in de wereld van Liga 3 zal vergaande gevolgen met zich meedragen. Schrijf dat maar op.Er is al voor minder gevochten.Het sportieve luik dan… Er werd getrokken, er werd geduwd. Aan beide kanten evenveel. Er werd gescoord, er werd gemist. Aan beide kanten evenveel. Het gelijkspel was een correcte samenvatting van de wedstrijd. Duidelijk? Allez dan. Ge moet weten, Artikel 12, regel 17 gebiedt mij om de vorige regel slechts 1 paragraaf in te mogen zetten. Beloofd is beloofd.De enige echte winnaar van de partij was de eenzame scheidsrechter. Hulde aan deze jongeman, en proficiat met je 12e verjaardag. Chapeau. Het was niet eenvoudig om deze twee partijen, wiens rivaliteit al begon toen de aarde nog jong was en de goden met verbazing toekeken, uit elkaar te houden. Laat staan om ze een potje te laten handballen zonder noemenswaardige schermutselingen. Hou het maar eens in toom, zo’n bende testosteronbommen, wild om zich heen graaiend, verlangend naar het sportieve lichaam van weleer, de glorieuze titan uit een vervlogen tijdperk, gebeiteld uit het zuiverste marmer. Giet daar een sausje van frustratie, tegenslag en teleurstelling over, gooi er nog een anticlimax tegenaan en voeg een gezonde portie knaldrang toe…&nbsp;Allemaal in koor?&nbsp;Er is al voor minder gevochten!Binnenkort revanche, Gent? Waarschuw de plaatselijke horeca al maar. Dan leren we die mannen uit het Gentse feesten. Al dan niet met plaksnor en sombrero. We zien wel.&nbsp;Merci voor te komen, bedankt om te gaan.&nbsp;Krak, boem.

<h3>4 keer winst op een rij</h3>‘t is leuk om de winnaar te blijven,&nbsp;dat vinden wij best imposant.&nbsp;Ge moet echter niet overdrijven,&nbsp;dat is voor niemand plezant.&nbsp;Gedichtje. Omdat het kan.Er zit nog een pak meer poëtische schoonheid verborgen in een ploegsport als de onze. Meer dan je op het eerste zicht zou denken. In de WhatsApp groep bijvoorbeeld, waar vrijwilligers zichzelf opwerpen om zonder verpinken taxi spelen als het openbaar vervoer weer eens aan het staken slaat, waar bij verre verplaatsingen op kosten van de club busjes geboekt worden, waar er al dan niet gerelateerde themafeestjes aangekondigd worden, en waar een fiere coach kan laten weten dat hij goed is thuisgeraakt na een emotioneel bewogen wedstrijd en dito derde helft.&nbsp;Schoon.&nbsp;Zelfs niet-actieve participanten blijven er stiekem plakken om mee volgen en zich één te voelen met schoonste derde ploeg van ‘t stad. Ongelijk kunnen we ze niet geven.&nbsp;Dat de opkomst van de actieve leden deze week eerder aan de lage kant was, zien we graag even door de vingers. Zelfs de coach ontbrak dit weekend — gelukkig hebben we er wel een paar ad interim — en ook een busje huren had weinig zin, er zouden twee plaatsen over zijn. De schoonheid voltrok zich echter wel op het plein zoals een meesterwerk dat langzaam onthuld wordt op het doek van de grootmeester, die met elke penseelstreek een laag verwondering toevoegt en met elke kleurnuance de zintuigen betovert. Want wat bleek? Die vlezige, zweterige Antwerpse torso’s hadden een bovennatuurlijke aantrekkingskracht bij de talrijk aanwezige supporters van de tegenpartij. Vooral bij diegene die hun kleine boodschap zittend lozen.&nbsp;Kort samengevat: dat er een paar touch hadden, dat een plaatselijke witte broek een plateau pinten naar de cabine kwam brengen, dat diezelfde witte broek een onafscheidelijke band met haar vaas rode wijn had, en dat het bij momenten alle kanten uit kon gaan. Voeg daar aan toe: warme hapjes voor een schappelijke prijs. Hechtel-Eksel kent zijn volk.&nbsp;De wedstrijd zelf zindert volgens de legende nog steeds na in de Limburgse kleedkamers. Arena is een ploeg waar de gemiddelde leeftijd lager ligt dan de houdbaarheidsdatum van onze coach zijn nieuwe heupen. De scheidsrechters waren dan weer van het chaotische type, onder de indruk van het niveau zich voor hun neus afspeelde. Bij momenten verwarden ze de spelregels wel met die van een potje korfbal, maar dat deden ze zo consequent en aan beide kanten, dat we zonder klachten huiswaarts keerder. Wel met een klinkende overwinning. Zelfs op het meest cruciale moment van de wedstrijd, wanneer de twee minuten als waren het Black Friday deals naar onze kop werden geslingerd. Den Drei stond nog met drei op het plein — die symboliek, prachtig — tegenover een voltallige tegenstander, maar wist het hoofd koel te houden. En zelfs te scoren. Zweten was het wel. Pompen of verzuipen. We kozen voor pompen. Het publiek werd gek, hitsig zelfs. Er moest geregeld gedweild worden, niet per se op het veld.&nbsp;Het was magisch.Er is een plaats met veel betekenis en geschiedenis, genaamd Sorghvliedt, waar mogelijkheden verscholen liggen, en waar wij collectief onszelf mogen zijn, zonder vooroordelen en vol van troostende gedachten. Waar ruimte en tijd elkaar de hand reiken, onvolkomenheden worden toegedekt met zachte dekentjes en solidariteit hoogtij viert. En waar al eens een tournee teveel gegeven mag worden. Daar worden zelfs de bebaardste venten flink week van. Elke week opnieuw. Als natte kranten. Veeg ons maar bijeen. Wij pulseren ijverig verder op elkaars hartslag.&nbsp;Was het maar al donderdag.&nbsp;Of nee, zaterdag, want plaksnor, poncho en sombrero liggen klaar om er een lap op te geven. Voltallig. Gent. Eitjes gaan we pellen. En vieren.&nbsp;Ook de stiekeme meelezers zijn meer dan welkom. Net als de bezoekende stroppendragers. Die mogen — voor ze nederig afdruipen, verlangend naar de helende kracht van hun oude Arteveldestad — hun verdriet komen wegdansen op het ritme van de nacht.&nbsp;Als ze maar consumeren.

Een dieseltjeAanvankelijk begon dit stuk met een geschiedkundige knipoog naar de Brugse Metten, als een episch oproer van onverschrokken moed, een historisch spektakel dat zich afspeelt in het jaar des Heren, 2023, tegen een tot op heden ongeslagen krijgsmacht uit Brugge. Het werd wonderbaarlijk - haast Nobelprijs waardig - omschreven als een heroïsch tableau, waar de Hobokense trots hun geest van onoverwinnelijke met onwrikbare vastberadenheid toonden, en zij zich ten kastele Sorghvliedt verhieven als ware titanen tegen de West-Vlaamse overheersers, de blazoenen van Sasja HC hoog in de lucht houdend.&nbsp;Helaas is de link met Schild en Vriend griezelig glad ijs waar nederige pennenvrienden zoals uw trouwe kroniekschrijver des weekends zich bewust niet aan verbrand. Aan zoveel vastberadenheid ontbreekt het deze ondergetekende — en zeker evenveel mandaat — om deze vertellingen in tijden van peilingen en aankomende verkiezingen een politiek beladen richting te geven, waardoor de dwang om binnen een waargebeurd keurslijf te blijven opgelegd wordt. Het is en blijft een onbetaalde hobby, die voornamelijk bestaat uit smijten met een bal, halsreikend uitkijkend naar de derde helft, al dan niet met omgekeerde peristaltische bewegingen tijdens de rust. Om maar te zeggen: deze veel te lange aanloop kondigt voor de tweede maal aan dat er deze week enkel feiten en waarheden het verslag van de zaterdagse veldslag gehaald hebben.Allez dan.Klokslag 17u — normaliter in menig Vlaams huishouden een gereserveerd moment waar het officiële startschot voor het aperitief wordt gegeven — werd andermaal een wedstrijd op gang geblazen die in staat was de rangschikking in Liga 3 voor goed te veranderen. Iets met een stok en een hoenderhok.&nbsp;Een thuismatch voor de ploeg wiens ‘A’ geregeld synoniem staat voor arrogantie. Daar tegenover, een ploeg met een verre verplaatsing achter de kiezen, wiens stadsnaam twee letters bevat die in het plaatselijke dialect vervangen worden door de achtste letter van het oorspronkelijke alfabet. Oordelen doen we niet, gniffelen natuurlijk wel. Met grote G. Prachtig uitgesproken.&nbsp;Nooit eerder was den Drei, ondanks het reeds uitvallen van verschillende kanjers, zo compleet en dat werd meteen duidelijk. Met vaste, zekere tred werd een verschil uitgebouwd waar menig trainer trots op zou zijn. Trots die op verbluffende wijze werd aangewakkerd, opgehitst en opgezweept tijdens de rust, met haast onnavolgbare filosofische input waar de heren Plato en Socrates nog steeds van onder de indruk zijn. De vrees dat deze uitnodigende reflectie op de term “balverlies”, gecombineerd met "voorsprong op de tegenstander" de spelers van de thuisploeg danig in de war zou sturen, kon al snel opgeborgen worden. Na een kort moment van bezinning over de aard van concurrentie, vooruitgang, menselijke waarden en het streven naar voldoening, zag iedereen al snel in dat, terwijl competitie een fundamenteel aspect van de menselijke natuur kan zijn, het belangrijk is om de ethische en sociale implicaties ervan te overwegen en te streven naar een balans tussen de groep, persoonlijk succes en het creëren van een rechtvaardig en empathisch speelveld.&nbsp;Toch?De tweede helft werd er van kant gewisseld, maar nooit van leider. Die positie was voorbehouden aan de knapste, de strafste, de schoonste, de scherpste… de ploeg die het beste met de bal kon smijten. Daar waar de vorige weekends nog in het teken stonden van gelijke kansen voor alle partijen, zal deze zaterdag de annalen ingaan als het begin van een nieuw hoofdstuk.&nbsp;Den Drei is een diesel, beheerser van de logge tred, wiens hart klopt in de cadans van bedaarde beweging. In een wereld die zich haast, waar de razernij de snelheid van het dagelijkse ritme beheerst, staat deze trage diesel fier als een baken van rust en bedachtzaamheid te midden van de storm. Een storm die raast door Liga 3 en pas begin mei in het verre Oostende zal gaan liggen. En wie uiteindelijk aan het langste eind zal trekken? Daar moet je geen drei keer over nadenken. Wel nog even volhouden.Krak. Boem.

Handbal Brugge

<h3>Los ausentes estan equivocados</h3>Wat hebben Antwerp, KV Mechelen, Club Brugge, STVV, RWDM, Genk, Westerloo en AA Gent met elkaar gemeen? Klopt, net zoals die andere topclub — Den Drei — moesten zij afgelopen weekend de punten delen met hun tegenstander. De Stones zongen het al in ‘69: You can’t always get what you want. En gelijk hadden ze. We kunnen het wel proberen, dan krijgen we misschien wat we nodig hebben.Het moet gezegd en bevestigd worden dat het niveau van Liga 3 aanzienlijk hoger ligt dan dat van de laagste reeks. Gelukkig, want verschil moet er zijn. Maar dat de lat bij lange nog niet op limbohoogte ligt, en dat er op papier geen tegenstander bestaat waar den Drei niet vlot over zou moeten walsen, dat leest gij — aandachtige lezer — wel tussen de lijnen. Ge moet overigens niet alles geloven wat er op papier staat. Kijk maar naar de boekhouding van Melikan Kucam, de cover van Dag Allemaal of de Bijbel. Voor ge het weet moet ge ‘t komen uitleggen in Ter zake.&nbsp;Een gelijk spel dus. Iedereen evenveel. Eerlijk verdeelde punten. Karl Marx pinkt een traantje weg. Verbazen mag het dan weer niet dat wij veel liever winnen dan gelijk spelen. Logisch, dat is hoe menig topsport brein geprogrammeerd is, en dat is bij ons niet anders. Er was uiteraard ruimte voor teleurstelling, verdriet, pijn en zelfs rauw. We leven tenslotte in 2023 en het voelen, begrijpen en uitten van emoties moet ge aan die ruwe bolsters van Den Drei geen twee keer vragen. Grote monden, kleine hartjes. Ons verdriet verdween al snel in de derde helft, want het was met warme hapjes en gerstenat uit Kansas dat zijn naam te danken heeft aan de ketel waarin het werd gebrouwen. Soms kan het eenvoudig zijn. Bier als therapie, separatorvlees als medicijn.In het onuitputtelijke rijk van het creatieve handbalspel, zijn er momenten waarop de bron van inspiratie droog lijkt te staan, als een uitgestrekte woestijn zonder spoor van een oase. Het is in deze ogenblikken van ogenschijnlijke leegte dat we de ware kracht van onze mentale weerbaarheid kunnen ontdekken. Den Drei is dit seizoen als een sluimerende vulkaan die wacht op een aantal ontbrekende ingrediënten. Eens voltallig zal een uitbarsting in voegen treden die zijn weerga niet kent. Het wordt ongenadig, vastberaden, gruwelijk, woest, meedogenloos en zelfs op het randje van barbaars. Wanneer dat precies plaats gaat vinden is moeilijk te voorspellen. Misschien donderdag al? Op training? Of net na de training… aan de gloednieuwe toog? Ik denk het wel.Wat is er wel voorspelbaar? Behalve de ontknoping van de laatste Jan Verheyen film, het exacte uur van de zonsopgang op 12 april 2026 en de getijden van de oceaan? Wel… op zaterdag 25 november haalt ge best uw grootste sombrero en plaksnor uit de kast en begeeft ge u naar Sporthal Sorghvliedt te Hoboken alwaar ‘El Dia De Los Dreios’ plaats zal vinden, een Mexicaans getinte, allesomvattende dag waarop eerst gehandbald, vervolgens gegeten en tot slot gefeest zal worden. Kosten noch moeite zal gespaard worden. De opbrengst gaat naar uw favoriete club.Los ausentes estan equivocados — vraag maar aan de topscoorder van afgelopen weekend om het te vertalen. Naar ‘t schijnt habla bastante español.&nbsp;Voila. De reklam voor ons feest is bij deze op niet-subtiele wijze op gang getrapt.&nbsp;Si? Olé!

HC Heist o/d Berg

<h3>Een beetje verlies hebt ge altijd</h3>Een wijze coach van een op papier onverslaanbare ploeg zei ooit: “Hoe meer ge wint, hoe dichter ge bij verlies komt”. Grammaticaal correct, inhoudelijk helemaal van ‘t padje. Zo kennen we hem. Tegelwijsheden bij de vleet en op geijkte momenten een tournee. Zalig.Als de weg er naartoe drie keer langer duurt dan de officiële speeltijd, dan weet ge dat ge of diep in de Limburg zit, of diep in West-Vlaanderen. ‘t Was het laatste. Roeselare: noch bos, noch zee. Wel ver rijden. Langs Lokeren, Gent, Kortrijk en Izegem. Helemaal tot daar waar ze de mensen ondertitelen.&nbsp;Terwijl bussen vol Japanse toeristen zich in de Rodenbachstad focussen op de belforttoren en het Klein Seminarie, alwaar ze zich traditioneel suf fotograferen, wordt Den Drei op de warmste zaterdag in september ooit in de gehele geschiedenis van de mensheid, verwacht in een plaatselijke sportzaal met punt-elastische vloer, gelegen in de Blekerijstraat, voor het spel waar ons hart vol van is. We hebben er véél voor over. Om 19u30 op 126 km van uw eigen warme nest aan de opwarming beginnen bijvoorbeeld, om een uur later de tweede wedstrijd van het nog prille seizoen aan te vangen… faut le faire. Da’s passie.&nbsp;En deze keer zonder kol, want Team Roeselare houdt zijn ballen graag griploos en bezweet. Ieder zijn ding, ieder zijn genot. Ook van genoten: de twee aanwezige lokale scheidsrechters die nog hoogstpersoonlijk getuigen waren van Schuwe Maandag. Google dat maar. En schuw dat ze waren om ook maar één foutje bij de thuisploeg te fluiten. Het was wel Vrijgevige Zaterdag qua twee minuten straftijd aan onze kant. Google dat maar niet.Swat, daar moeten we boven staan. Hand in eigen boezem dan maar. We zouden allerlei excuses kunnen verzinnen of alternatieve feiten op tafel gooien waarmee we de pijn proberen te verzachten. We kunnen het steken op het fluitconcert van Bompa Scheid, op de tropische temperaturen, de bal, de zaal, het late uur, Willy Phlypo... op eender wat.&nbsp;Onwaarheden en frustraties. Overdrijvingen en gezwans. We moeten het durven erkennen, onder ogen zien en toegeven. Het verlies is groot. Niet per se de wedstrijd, daar hoeven we niet al te lang bij stil te staan. In voetballand zouden drie doelpunten op dertig minuten onder ‘waar voor uw geld’ vallen. In het handbal is dat echt te weinig om een tweede helft mee door te komen. Tel daarbij op, een bezoekende keeper wiens schelp nog naar de verpakking ruikt. De rekening werd ons gepresenteerd, en we konden niet anders dan ze betalen. Daar waren we halverwege de derde helft al over.Het was écht een groot verlies, want de sponsor van de shotjes op de nu al legendarische Drei-feestjes is erin geslaagd te struikelen over een denkbeeldige streep en daarbij met volle overgave ene belangrijke pees te scheuren — die ene die verwijst naar de belangrijkste held uit de Trojaanse Oorlog. Spijtige zaak. Met spoed naar de spoed. De automatische poorten van het heilige Sint-Vincentius openden zich, waarna een dozijn verpleegsters zich met een overdosis liefde over de vier van Den Drei ontfermden. In zijn kielzog een bezorgde coach, en nog wat later 7 ploegmakkers die wat gouden medicijntjes met witte schuimkraag kwamen brengen. Toch een klein gelukje dan. ‘t Is en blijft een ploegsport natuurlijk. En een plezante. Ondanks dat puntenverlies. Dat maken we wel goed. Dat halen we wel in. Den Drei vergeeft, maar vergeet niet. Dat de wraak op Roeselare zoet zal zijn. En kleverig. Onze ballen plakken wel… En dat zullen ze heweten hebben.Volgend weekend rust. Niet enkel voor de revaliderende. ‘t Zal deugd doen. Het seizoen was al zwaar. De weg naar Liga 2 is nog lang. Het is een gegeven dat het avontuur nog vol onvoorziene omstandigheden en verrassende wendingen zit.En een beetje verlies, dat hebt ge altijd.

Thuis		Uit
Sasja HC 3	14/09	Uilenspiegel HV
HC Schoten	21/09	Sasja HC 3
Sasja HC 3	28/09	HK Waasmunster
HC Leuven 2019	05/10	Sasja HC 3
Sasja HC 3	19/10	Olse Merksem HC
Hv Arena	26/10	Sasja HC 3
Sasja HC 3	16/11	HC Attila Temse
HHV Meeuwen	23/11	Sasja HC 3
Sasja HC 3	30/11	HC Eeklo 2
Sasja HC 3	07/12	Handbal Brugge
DB Gent	14/12	Sasja HC 3
Uilenspiegel HV	18/01	Sasja HC 3
Sasja HC 3	25/01	HC Schoten
HK Waasmunster	01/02	Sasja HC 3
Sasja HC 3	08/02	HC Leuven 2019
Olse Merksem HC	15/02	Sasja HC 3
Sasja HC 3	22/02	Hv Arena
HC Attila Temse	23/03	Sasja HC 3
Sasja HC 3	29/03	HHV Meeuwen
HC Eeklo 2	26/04	Sasja HC 3
Handbal Brugge	04/05	Sasja HC 3
Sasja HC 3	10/05	DB Gent