via <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.hln.be/sport-in-de-buurt/br-handbalclub-sasja-opnieuw-actief-op-hoogste-niveau-geloof-in-eigen-jeugd-heeft-geloond-br~a8fe85b6/">HLN</a>, auteur: Dirk Bogaerts<h2>Handbalclub Sasja opnieuw actief op hoogste niveau: “Geloof in eigen jeugd heeft geloond”</h2><h3>Antwerpen doet weer mee in het tophandbal. Na drie jaar in tweede nationale te hebben doorgebracht, keert Biobest Sasja terug naar de prestigieuze Super Handball League, voorheen de BeNe-League. Sasja neemt het zaterdag op tegen Houten.</h3>Eén keer kampioen van de Beneliga, zesmaal landskampioen en evenveel winnaar van de Beker van België: de gouden jaren van KV Sasja HC behoren al een poosje tot het verleden. Na drie jaar vagevuur in tweede divisie klaart de hemel weer op boven Hoboken. “Na de degradatie in 2019 zijn we terug beginnen bouwen”, zegt trainer Kevin Jacobs (41). “Een aantal keer hadden we de promotie op een haar na gemist. Het verhaal van ‘net niet’. Blessures zaten daar voor iets tussen. Of die ene ‘do or die’-match tegen Eupen. Eén goal verschil besliste toen over het lot. Afgelopen seizoen was het dan toch prijs. Eigenlijk een beetje buiten de verwachtingen.”Voor de traditieclub, opgericht in 1958, is de heropleving een nieuwe mijlpaal. “Van het aantrekken van dure versterkingen zijn we afgestapt. Daar zijn de middelen niet voor”, weet Jacobs. “We weten waar we naartoe willen. De club heeft een project ontvouwd waarbij eigen jeugd centraal staat. Onze strategische aanpak en geloof heeft geloond. Beloftevolle spelers van 18 of 19 jaar werden in de kern opgenomen. Buiten één Nederlander zijn het allemaal jongens uit het Antwerpse. Verder zoeken we het niet. Het zijn studenten, niemand bij Sasja heeft een profstatuut. Dat geldt ook voor mij.”<h4>Ambities</h4>Op de tweede speeldag zakt Houten af naar sporthal Sorghvliedt. Zowel het Nederlandse Houten als Sasja begonnen op de openingsspeeldag met een nederlaag. “Dit is een tegenstander binnen onze mogelijkheden. Het zijn dit soort wedstrijden waarin we puntjes moeten sprokkelen”, blikt T1 Jacobs vooruit. “Hoge ambities koesteren we niet. Laat ons in eerste instantie proeven van SuperLeague. Ervaring opdoen en bovenal het behoud veiligstellen. De focus ligt op integratie en groei, niet in onmiddellijke successen.”<h4>Vader-zoon</h4>Alex Jacobs is nog steeds aan de club verbonden. Boegbeeld en vader van Kevin is assistent van het A-team en spitst zich toe op de tweede ploeg. “Veldwerk lukt hem niet meer zo goed, maar zijn raad neem ik graag aan. Soms stuurt hij mij nog bij”, aldus Kevin Jacobs., die ook verbonden is aan de gloednieuwe Vlaamse handbalacademie op Linkeroever.De kern: Trari Badr, Riské Dre, Andre Seth, Puchkouski Dzmitry, van der Ent Nick, Stienen Evert, Oosters Zico, Verhoeven Bas, Van Ransbeeck Koenraad, Van Gestel Kobe, Heyvaert Senne, Trari Qamar, Geens Broes, De Loose Ferre, Stienen Dries, Dierick Ferre, Vanslype Victor, Van Thielen Ilias, Doms Lennert.

In de pers: Geloof in eigen jeugd heeft geloond

news

Liefste dagboekIk schrijf kleine Post-its aan mezelf met daarop cryptische boodschappen die me herinneren aan het feit dat alles goed komt, dat het uitgestippelde pad de moeite waard is. Zowel op persoonlijk, als op sportief vlak. Voor mezelf, voor ons moeder en voor de ploeg. Dat helpt. Ik kan het zelfs bewijzen. Al is het een placebo, ook daarvan is de werking wetenschappelijk bewezen. Het blijkt een gewoonte die zich niet snel laat afleren.Moesten we voetballen — in derde provinciale bijvoorbeeld, ik zeg maar wat — had ik met dit schrijven reeds uitgebreid kunnen kiezen tussen twee kwaliteitskranten of een veelgelezen jongerenblad om mijn wekelijkse column in te ruilen tegen tantoe veel doekoe. Want ik spreek naast proper Nederlands ook de taal van de drerries, én weet uw osso wonen. Aina? Toch wel! Vet slay is deze bro, no cap. Geen noob hier, maar zo is het wel genoeg. We doen niet aan voetbal. En brandwonden oplopen aan het foutief gebruik van jongerentaal is als frisse 40’er echt cringe. De keuze om deze zorgvuldig samengeharkte letters gratis en voor niets op een obscure .be website te laten publiceren, zonder te laten nalezen door een eindredacteur die tenminste de dt-fouten en te vergezochte zinsconstructies wil verbeteren, is dus noodzakelijk. Dat ze tegen beter weten in het digitale scherm sieren in de hoop ooit opgepikt te worden door bijvoorbeeld Lannoo, Borgerhoff &amp; Lamberigts of desnoods De Bezige Bij, de best scorende uitgeverijen in de meestbezochte zoekmachine, is nu eenmaal een samenloop van volstrekt logische omstandigheden. Dat de website mogelijk enkel door de CEO van de naamsponsor gelezen wordt - Jean-Marc, bel me, ik wil zaken doen — neem ik er graag bij. Hopen op degelijke toevalligheid is naïef, I know, maar ook heel mooi. ‘t Is ne vibe, zeg maar.Mooi handbal daarentegen, is voor supporters zonder verbeelding. Voor de fantasielozen, zij die niet in staat zijn om kalm door de waas te kijken. Net daarom doen wij wat we doen. Met glans. Zoals het glazuur op een cupcake, gebakken door uw favoriete Njam!-gezicht. Onze schoonheid zit in andere dingen. In de oerkracht die we brengen, de tsunami van lust en overmoed, van onversneden mannelijkheid. Dat die impressionant is, bij momenten zelfs bedreigend, op het griezelige af, is geen geheim. De energie die zich verzameld om het beste in de anderen naar boven te halen, daar kan toch niemand tegen zijn. Het is helend, bij momenten ontroerend en altijd hartstochtelijk. Dat is wat een muf ruikende kleedkamer doet, het scheidt het kaf van het koren. Toch kan de overdaad aan testosteronbommen voor momenten van twijfel zorgen. Net voor de derde helft bijvoorbeeld, als er gedoucht moet worden. Het gebeuren kan de mentale gezondheid kraken en ongevraagd en onverstoord onzekere gevoelens oproepen. Wat is het heerlijk om eerlijk te zijn, liefste dagboek.Als gevolg van onderdrukte gevoelens wordt er extra hard gezongen, lol getrapt en — als het even kan — gebulderlacht. Alles om de aandacht af te lijden van het verschrompelde, bezwete dode vogeltje dat uit de broek moet worden getoverd. Terwijl de rest van de ploeg zijn aandacht op het gerstenat houdt, wordt halsstarrig geprobeerd het eigen spel nog snel wat in de plooi te leggen, te reanimeren, leven in te blazen, in de hoop dat het nog ergens op lijkt. Dat ‘ie niet zo tegen de zak geplakt zit. Dat ondanks het keurig en vakkundig weggeschoren pluis - zo lijkt ‘ie langer - de indruk gewekt wordt dat er meegeluld mag worden. Het gevolg is pijnlijk en gênant tegelijk. Van bijten op de tong tot een innerlijke monoloog die probeert te overtuigen dat ‘ie normaal gezien best wel wat meer voor de dag brengt. Pep-talk voor de Post-it. Het is volstrekt oneerlijk. Waarom wordt de broek pas afgestoken na een afmattende training of wedstrijd? Dat de andere charels enkel gekend zijn met de afgepeigerde versie? Netjes is dat niet. Waarom niet eens op andere momenten de volle glorie tonen? Zo van “tadaa, kijk dan. Dat kan ‘ie dus ook. Al het bloed is nu daar heen gepompt, de zwarte vlekken voor mijn ogen zijn volstrekt normaal.” En dan met opgeheven hoofd de sporthal verlaten, zonder de zaalwachters een blik te gunnen.Zie je het al voor je, liefste dagboek? Hou dit wel voor jezelf hé! Hopelijk persen we er nog snel een stukje wedstrijdverslag uit, voordat mij het mandaat van stille, schrijvende kracht ontnomen wordt. Daar zou geen Post-it tegenop kunnen.&nbsp;Komt ‘ie…Leuven dus. Wat een kakmatch. De arbiters waren deze keer niet bijzonder prettig om naar te kijken, laat staan om naar te luisteren. Wel benieuwd naar hún verslag. Een ex-politicus omschreef me ooit als opportunist, maar dan in de goede zin van het woord. Ik aanvaardde het. Met rode wangen, dat paste bij de partijkleur. Een van ons kreeg dit weekend een blauwe kaart. Benieuwd of dat de uitslag van komende zondag zal beïnvloeden, de ontvanger is namelijk in het bezit van een btw-nummer. Ook dat past bij de kleur. Bedenkelijke situatie dus, en bij deze gecoverd in een bedenkelijk, maar openhartig verslag.&nbsp;Leuven godverdomme. Eerst de paus op bezoek, vervolgens een topteam. En ze dan beide met lege handen huiswaarts sturen… de ene zonder punten, de andere zonder schuldbesef. Kies zelf maar wie wat meekreeg.&nbsp;Boudewijn zalig? Wij heilig. En dat de wraak zoet zal zijn. Dat beloven we op ons communiezieltje.&nbsp;Amen.

HC Leuven 2019

Sasja 3

matchreport

EEN MAKE-OVERSchreven we vorige week nog dat we vonden dat de ploeg bezieling miste, dan moeten we dit nu herroepen. BIOBEST-SASJA begon met snel en gretig handbal. Het publiek zag een herboren ploeg aan het werk.Er bleek deze week een en ander in de kleedkamer uitgeklaard. Nu spatte het spelplezier in het rond. Al na dertien minuten stond het 7-1. Dendermonde vroeg een time-out om de puntjes terug op de i te zetten, maar veel zoden bracht het niet aan de dijk. We bleven geconcentreerd verdedigen. Alleen de afwerking voor doel bleef nog wat haperen. Met 12-5 op het scorebord sloot Kjer de eerste helft subliem af bij een vrijworp in de vijfentwintigste minuut. Hij schilderde de bal over de muur netjes in de kruising. Prachtig!De tweede helft begon zwakker. We kenden een dipje. Na vijftien minuten veerde echter de ploeg recht en haalde weer het niveau van de eerste helft. We kregen regelmatig mooi gecombineerde aanvalsacties voorgeschoteld. En vermelden we toch even Seb, die met een zeven op zeven bij de supporters in het oog sprong.Kortom, deze match zorgde voor een fijne en hoopvolle beleving. Volgende week zondag (13/10) moeten we ons meten in het VHV kwalificatietornooi. Plaatsing voor de Vlaamse competitie zou een mooie opsteker zijn.

HBC Dendermonde

JM16

Het is zover, de eerste punten in de Super Handball League zijn binnen 😊 Na een nog wat &nbsp;twijfelende start van de wedstrijd, hebben onze jongens de overwinning uit de brand kunnen slepen tegen de Kembit Lions uit Sittard. We werden zeer goed ontvangen in het hol van de leeuw. En we &nbsp;troffen daar oude bekende Jasper Ritzen, een blij weerzien.De Lions openden de score, Lennert Doms kon al snel gelijk stellen met één van zijn talrijke doelpunten. Daarna faalde afwerking en passing zodat het 6-2 stond na 14 minuten. Maar Badr Trari was in een begenadigde dag en bracht onze scoringsmachine terug op gang. Met 4 doelpunten op rij van Lennert en enkele prachtige saves van Bas Verhoeven, kwamen we terug volledig in de wedstrijd. Het was Kobe Van Gestel die ons op gelijke hoogte bracht met de Limburgers na 29 minuten. Badr Trari en Broes Geens zetten de ruststand vast op 12-14.We lieten de Lions in het begin van de 2de helft wat terug in de wedstrijd komen. Maar onder leiding van Koenraad Van Ransbeeck maakten we een nieuwe start en met 6 doelpunten op rij &nbsp;konden we een mooie kloof slagen. Vanaf dan, ging het wat op en af. Maar we kwamen niet echt meer in de problemen. Twee zinloze rode kaarten (één voor elke ploeg) verstoorden nog even de wedstrijd. Maar voor ons een verdiende en ook deugddoende overwinning.Proficiat jongens. Ook proficiat aan Bas Verhoeven die tot man van de match werd uitgeroepen. Volgende week treffen we Pelt thuis. Geen makkelijke opgave, maar als de inzet er is, is er veel mogelijk 😉&nbsp;Scoreverloop; 10’ 7-3 / 20’ 12-8 / 30’ 19-10 / 40’ 22-16 / 50’ 26-20 / 60’ 30-25Voor Sasja: &nbsp;Nick Van Der Ent / Bas Verhoeven 60’ / Ilias Van Thielen / Ferre Dierick 1 / Zico Oosters 3 / Dries Stienen / &nbsp;Dree Riské 4 (2p) / Koenraad Van Ransbeeck 2 / Qamar Trari /&nbsp; Badr Trari 6 / Seth Andre 2 / Kobe Van Gestel 2 / Lennert Doms 9 / Broes Geens 1 / Victor Vanslype 2 / Ferre De Loose /Tijdstraffen: Sasja 0 x 2’ (1x rood) - &nbsp;Lions &nbsp;3 x 2’ (1x rood)Strafworpen: Sasja 2/2 &nbsp;-&nbsp; Lions 3/4

Kembit Lions Sittardia

Eerste ploeg

<h3>EEN DEGELIJKE TWEEDE HELFT</h3>Dit was pas de tweede wedstrijd in de net gestarte JM16/c competitie. Een eerste keer werd ruim gewonnen tegen Uilenspiegel. Nu moesten we het opnemen tegen de voorlopig laatste in de stand. De match moest en zou dan ook gewonnen worden. Toch bleven de supporters de eerste helft wat op hun honger zitten. Er werd zoutloos gehandbald met weinig inspiratie. De ploeg straalde niet echt veel enthousiasme uit leek het. Groot Bijgaarden hanteerde een hoge 3-3 verdediging. Een defensieformule waar je met een één-tweetje of een schijnbeweging gemakkelijk de ruimte vindt en mooie openingen creëert. Wij bleven echter te statisch spelen, we bewogen niet genoeg zonder bal. Spelers bleven te veel voor hun tegenstrever en hierdoor blijf je wel erg ver van het doel en wordt scoren lastiger.De tweede helft liep dit zeker beter. We waren gaan rusten met een 9-14 stand en we rondden af met toch een slordige twaalf doelpunten verschil. Er was meer snelheid en er werd verdedigend degelijk gepresteerd. We zien hier een zekere discipline groeien.Net als in de J18 reeks moet ook deze ploeg een kwalificatieronde afwerken om een plaatsje in de VHV competitie te veroveren. Kunnen we ons plaatsen dan wachten ons sterkere ploegen in heel Vlaanderen. Spannender matchen zullen dan ons deel worden.Afspraak dus, 13 oktober in Neerpelt.

GBSK Handbal

Kletsen.We speelden dit weekend tegen Waasmunster, want dat had de handbalbond zo gepland. We gaan er geen doekjes om winden, en meteen met de deur in huis te vallen: het liefst hadden we met de scheidsrechters gespeeld, als onze opvatting over professionaliteit ons niet in de weg had gezeten. Spijtig. Wel netjes. Zo zijn we. Hier en daar een schuine woordspeling, dat wel. Niet te luid en altijd met respect. Klasse.De dag volgend op matchday was er eentje waarbij het onbehagen om een keurig, voor publicatie vatbaar verslag te schrijven zodanig opborrelde, dat ik uit pure noodzaak kilometers ging hardlopen. Een flinke tour, afwisselend over straatstenen, dan weer over bospaden, wil wel eens helpen om de mist te doen opklaren. Daarnaast groeide het overweldigende besef dat ondergetekende mogelijk de laatste tegenaanval van zijn leven vakkundig om zeep hielp — het kan immers altijd de laatste zijn. Helpen deed het loopje niet. Met priemende steken terug naar huis. Pauze nemen. Een ijsbad misschien. Gelukkig was er daar… de medemens.“Jij, eikel?” vroeg een kordaat stemmetje. Ik draaide me met een ruk om en stond oog in oog met een buurjongetje van amper anderhalve meter hoog.“Sorry?” antwoordde ik verschrikt.&nbsp;“Eikel. Van herfst”, sprak de knul en toonde me een trots een opgedroogde eikel van een boom.&nbsp;“Zelf gevonden.” Een gevoel van warmte deed me blozen. Zoveel onschuld had ik al een tijd niet meer gezien. Trots dat hij was. Alsof onze hele straat — of beter: laan — niet vol lag met exact dezelfde eikels.&nbsp;“Voel. Is zacht”, vervolgde hij, waarna ik voorzichtig in het vruchtje kneep en instemmend knikte.&nbsp;“Dat komt omdat het al heel lang op de vuile grond ligt”, antwoordde ik veel te streng. Meteen spijt van die opmerking. Onnodig belerend, en een beetje vies. Vieze opmerking van een betweterige, bezwete buurman. Mijn buren zijn zo’n gelukzakken…“Ja, vies. Eikel vies”, riep het mannetje en gooide zijn trofee loeihard in het oog van zijn zus, die luid krijsend vertrok. Ik deed de sleutel in het sleutelgat in de hoop zonder verdere vragen binnen te kunnen stappen in mijn eigen huis.“Waar is woef?” hoorde ik achter me. Hoewel ik de buurjongen niet rechtstreeks aankeek, voelde ik dat hij voelde dat ik met mijn ogen rolde.“De hond is binnen”, zei ik snel.“Wat doen woef?”&nbsp;“Aan zijn ballen likken”, wou ik gepikeerd zeggen, maar beet een stuk van mijn tong en zuchtte waarschijnlijk niet onhoorbaar. “De hond is binnen aan het slapen. Dutjes, dat kan ‘ie goed, de harige rakker.”“Woef buiten spelen?” vroeg ‘ie weer. En dat was best een goeie vraag. Waarom speelt de hond niet buiten, terwijl het nog best aangenaam is voor de tijd van het jaar? De reden spreekt natuurlijk voor zich. De hond is een ongeleid projectiel dat niet bepaald goed reageert op vreemde prikkels.“Wil je de hond een koekje geven?” vroeg ik lief, de stem in mijn hoofd negerend die schreeuwde om kinderlokkend gedrag te vermijden.“Ja”, riep de kleine enthousiast. Ik begeleide hem naar het hek naast het huis en liet de hond aan de andere kant van het hek tot bij de buurjongen komen. Die stond een beetje angstig klaar met het hondensnoepje in zijn handje. Zodra hij het naar de hond gooide, draaide hij zich om naar mij en vroeg er nog eentje. Zonder kauwen werd het brokje weggewerkt.&nbsp;“Zit, woef!” riep ‘ie tegen de hond, die het bevel straal negeerde en zich concentreerde op het volgende snoepje. Hap. Slik. Weg.&nbsp;“Dag meneer!” riep de buurjongen en spurtte weg, alsof hij plots besefte dat hij niet voor de avondklok thuis zou zijn. Ik vond het verwarrend. De hond ook. Even verwarrend als leuke arbiters.&nbsp;Soms zijn weekenden raar. En verslagen ook. Soms slaat een weekend helemaal nergens op. Zoals een verslag dat slechts twee zinnen over de wedstrijd handelt. Dat kletst maar door. Uit het leven gegrepen, dat wel.Weet je waar ik graag eens op zou kletsen? Ik denk dat ge dat wel weet.

In de pers: Geloof in eigen jeugd heeft geloond

Deze week

In de pers: Geloof in eigen jeugd heeft geloond

Matchverslag

Matchverslag

Matchverslag

Matchverslag

Matchverslag

Nieuwsbrief

Sasja HC | Home

Hero

Evenementen en nieuws

In de pers: Geloof in eigen jeugd heeft geloond

Deze week

Deze week

News

In de pers: Geloof in eigen jeugd heeft geloond

Matchverslag

Matchverslag

Matchverslag

Matchverslag

Matchverslag

Nieuwsbrief