Sasja 3 - Hv Arena

You win some, you lose some, and then you lose some more, wint nog ne keer, maar losen blijkt een hobby en voor ge het weet speelt ge nog een seizoen in Liga 3.

Het excuus is flauw, maar de onzekerheid van de schrijver resulteert in ongeschreven letters, onbestaande woorden, en zinnen die geen blad gevuld krijgen. Na het vakkundig overspelen van de hand door de volgende kill gangster-rap gewijs aan te kondigen om vervolgens de meerdere te moeten erkennen in Heist on the Hill deed ondergetekende kraken onder de druk. Werkdruk weliswaar, want het leven van een zelfstandig zaakvoerder is als een mannelijk lid dat ontwaakt: fier, goed doorbloed, prachtig om naar te kijken en bij momenten beenhard. De uitvlucht het druk druk druk te hebben naast het handbalveld is echter volstrekt zinloos, want wie de tijd kan maken om het drei keer na elkaar druk te hebben, heeft per definitie tijd te over. 

En zo blijkt, dat in het eindeloze weefsels van tijd en plicht, waar contractueel vastgelegde verbintenissen met elkaar verstrengeld raken als de wortels van een eeuwenoude eik, het ontbreken van het verslag net zo opmerkelijk is als de regen in een woestijn die smacht naar een druppel van verlossing. Als een nachtelijke hemel zonder sterren, een zee zonder golven, een leegte vullend met de echo’s van wat had kunnen zijn. Want als Den Drei op z’n bakkes krijgt, dan kunnen enkel de dapperste woorden troost en comfort bieden. Deze mantel der verantwoordelijkheid sla ik dapper om mijn schouders, mea fucking culpa, maar deze nalatigheid — zo monumentaal dat het de Chinese muur kan doen wankelen — met licht ironische ondertoon op een bedje van sarcasme groter maken dan het eigenlijk is? Nee, die stijl is niet de mijne. Een opmerkelijke, alleszeggende titel — langer dan de lijst met excuses — bovenaan het epistel plaatsen? That’s more like it. 

Dat, als start van de reis naar verzoening. En een kleine recap. 

HODB dus. Rake voorbeschouwing, gemiste kans. De revanche het weekend daarop zou zoet zijn, volbloed doorbijters als we zijn. Het begon prima, als een aai over uw bolleke, een fatsoenlijk complimentje, een welverdiende pint als ontbijt op een doordeweekse dinsdag, een schaarsgeklede deerne die het laken in uw gat zuigt nog voor ge uw eerste oog geopend hebt, ... kortom: dikke sfeer wel. Tot we het veld betraden. Want de werkelijkheid ging al snel over in een angstige koortsdroom, waarin het Antwerpse vakmanschap overschaduwd werd door onbeschofte platvloersheid uit de West-Vlaamse heimat, alsof we ons in een meesterlijk tafereel van Breughel bevonden. Opnieuw bleek zelfs de daarvoor bedoelde website vol synoniemen onvoldoende om kak in een handdoek te omschrijven. Twee verliezen op rij, dat had Den Drei nog niet meegemaakt. We bleven wel goedgezind. Ondanks honderden kilometers van huis in het Venetië van het Noorden. Maar schrijven? Dat ontbrak. 

Klein lichtpuntje: de week erop zouden we ons thuis niet laten kennen, en zou Evergem zich de verre verplaatsing al snel beklagen. Het tij werd gekeerd en het leek er zelfs even op dat de Delfts-blauwe inkt in de pas gescherpte pen zich opnieuw een weg zou wringen naar het beeldscherm alwaar ge uw geliefkoosde woordenbrij kunt verorberen als was het een versbereid Antwerps gerecht met sterallures. Erop lijken is natuurlijk onvoldoende. De aanleiding? Een scheidsrechter die zich als volleerde sfeerspons richting geblesseerde bankzitter begeeft, en de poging tot leut — het Kampioenenlied met hoog volume door de boxen jagen bij elke dwaze actie binnen eigen rangen — met een tijdstraf de kop indrukt. Weg sfeer. Kort daarvoor mocht de breedste aller Dreiers nog plaatsnemen op de tribune, vanwege het ongewild verbrijzelen van dat deel van de doelman waar het voedsel in moet, dat waar de Oost-Vlaamse praat uitkomt. Dat het slachtoffer het überhaupt nog kan navertellen, is een klein mirakel. Heren zij geprezen. 

Een overwinning dus. Daar horen woorden bij, hoor ik u denken. Ge moet niet denken, ge moet weten, zou een stoffige leerkracht Aardrijkskunde zeggen, en u een draai rond uw oren verkopen. Want zo zijn ze, de leerkrachten. En zeker de stoffige. 

Nog een weekend later werd er wel geschreven: geschiedenis. Na de klinkende overwinning het weekend ervoor, kregen we de vrolijke Fransen van Waasmunster over de vloer, die we prompt uit de degradatiezone speelden. Deze verborgen zegen, zich schuil houdend in onze pijnlijke nederlaag, is een onverwachte, maar welgemeende gift, sympathieke knakkers dat we zijn. In realiteit hebben de beste gewonnen, toch herschrijven wij het hoofdstuk van deze gedeelde geschiedenis niet met de bitterheid van verlies, maar met de zoetheid van gewonnen menselijkheid. Wij zijn gevers. Stuk voor stuk. Gevers. Allemaal. En en passent passen we de eerste strofe van ons overwinningslied aan:

We waren beter

We waren beter

We waren beter wat completer

Story of Den Drei. Een goed geoliede machine in theorie, een soms pruttelende deux-chevaux in de parktijk. Gelukkig blijft de sfeer snor zitten, zeker in de derde helft. Waar Kasteel Sorghvliedt wordt beschouwd als onze veilige thuishaven, is den toog het altaar van ons bestaan, de heilige graal, een baken van samenzijn, het ankerpunt in de woelige zee die Liga 3 heet, klaar om ons te allen tijde uit het slop te halen. De welgekende plek waar eenieder van ons met plezier gevierd wordt en waar de Pat er al eens graag ene geeft. Keer op keer. Wie zijn wij om dat tegen te houden. Er zijn nog zekerheden in het leven. Ook na het laatste wapenfeit tegen de jongens — en het meisje — van Peer en Hechtel-Eksel, alwaar volgens de hierboven vermelde coach één van de beste eerste helften in de geschiedenis van de derde ploeg werd getoond aan het karig aanwezige publiek. 

Prachtige, doordachte en motiverende woorden die ons klaar moeten stomen richting eerstvolgende wapenfeit binnen een kleine 3 weken: de mentaal belangrijke strijd in de hoofdstad en grootste centrumstad van de Belgische provincie Oost-Vlaanderen, waar het bij de vorige confrontatie eindigde op gelijke verdeling van de punten, massahysterie en tumult. Allemaal veroorzaakt door de gefrustreerde charlatans van de tegenpartij — ja, dat mag gezegd worden, want dit zijn ónze woorden, dit óns verslag, het staat op ónze website. Een gekleurde mening? Zeker wel, in groen en rood. En gooien we zo olie op het vuur? Dat kan. Zie maar dat ge het geblust krijgt.

Weet dat we klaarstaan, gevoed door de eeuwen en gehard in het vuur van de vorige clash der grootsteden. Besef dat het geen stille ontmoeting zal zijn, maar een meting van kracht, een ballet van behendigheid, een verhaal dat nog eeuwen verteld zal worden, met een happy end voor diegene die de geschiedenis neerschrijven.

O kinderen van de trots die de Leie omarmt, o gastvrije juwelen van de fonkelende Arteveldestad, o Oost-Vlaamse Stroppen… we weten dat ge meeleest!