Sasja 3 - Handbalclub Schoten

  • Lev Detrez

  • MATCHVERSLAG

  • COMPETITIE

Sajsa logo

40-22

Als een vlieg of wesp onze geliefde sportzaal per abuis betreedt, dan zullen wij met man en macht ramen en deuren openzetten in de hoop dat het gevleugelde, zespotige wezen de weg richting het ecosysteem terug kan vinden. Als een tegenstander binnenstapt daarentegen, en onze heilige, met zwarte lijnen versierde tatami betreedt, dan zijn wij de spreekwoordelijke gazet die het insect de finale genadeslag zal toebrengen. En als het niet mooi is, dan is het toch hard. Want het moet hard zijn, het moet stampen. Een Vos verleert zijn streken niet, en een zekere Maria —  de patroonheilige van betwistbaar gedrag — schreeuwt het uit in een heerlijk ruw eerbetoon aan 10 jaar zonder. Daar word ik geil van, dat vind ik lekker.

Aan het begin van een wedstrijd is eenieder van ons een gelijke, vol jeugdig enthousiasme en met eindeloze mogelijkheden. Maar langzaamaan, minuut na minuut, sorteert Den Drei zijn tegenstander uit. Dat was dit weekend — op zaterdag omstreeks 16u om precies te zijn — niet anders. 

Deze keer begonnen we het sportieve gebeuren tegen alle verwachtingen in met ons hoofd erbij, om het een paar minuten na aanvang alsnog te verliezen. Gelukkig is ervaring onze dikste vriend, en deinsde de tegenstander er niet voor terug om zijn positie als hekkensluiter van deze Liga alle eer aan te doen. Zelfs de verdienstelijke poging om een extra arbiter — incognito met opgeschoren coupe en vrolijke sneuzze — mee op het veld te zetten, kon het tij niet keren. Het record der monsterlijke einduitslag ging deze week dan wel naar Overpelt en Bocholt — waarvoor proficiat — zelfs vanuit het verre Wildschönau zag menig supporter Den Drei net op tijd op tram 4 springen voordat de deuren onherroepelijk sloten.

Een geoliede machine, een goed georkestreerd geheel, een naadloos functionerend systeem, proper op zichzelf en nog beleefd ook. Met een doelman die zijn mannetje stond, veldspelers die presteerden, en een coach die zag dat het goed was. Het gefluister in de wandelgangen reikte tot ver buiten de provincie. Er mocht gezongen worden, geroepen, gevierd en zelfs gedronken. Warme hapjes incluis. 

Olé! Olé… en dan iets met puree.

Met minder dan 10 wedstrijden voor de boeg, kijken wij reikhalzend uit naar de volgende confrontatie, hopend op een glorieuze overwinning, met een heerlijk zoete nasmaak. Wij zijn echter realistisch en richten ons liever tot zij, die hun zintuigen hebben geoefend, en de voorkeur geven aan het goede boven het smakelijke. Want er is werk aan de winkel om dit torenhoge niveau vast te houden. Werk, vastberadenheid en doorzettingsvermogen. Er mag al eens gelachen worden, maar het mag ons niet verslappen. Want nog slechts 5 keer promoveren en we kunnen met de bus naar Holland.

Op donderdagen begeven wij ons daarom steevast naar onze vaste wijngaard, waar het duister van de nacht de stad zacht omarmt, en waar de eerste tekenen van dauw de bladeren bedekken. Daar worden tactieken bedacht, plannen gesmeed en posities verdeeld. 

Even reikhalzend (of beter: nog reikhalzender) wordt er uitgekeken naar de maand maart, waarin het juk van dry January en dry February van de schouders mag worden geworpen. Het lijden van de profeet is er niets tegen. 

Dat vooruitzicht… dáár word ik geil van, dát vind ik lekker.