HK Waasmunster - Sasja 3

Namen met drie letters zijn de mooiste. 

Warm dat het daar was, in het Land van Waas, aan de Durme. Alsof ze ons wilden braaien, doen overkoken, stevig doorgaren tot het vlees van onze botten viel. Wel, slecht nieuws: dat plan is niet gelukt. Als ge Den Drei voor hete vuren zet, dan we play it cool. Dan kiezen wij resoluut voor de aanval, met aansluitend wat verdedigen. Zo gaat dat in de sport van ons hart. Geen infantiele opdeling tussen middenveld, flanken en diepe spitsen, en al zeker geen veld verdeeld in verschillende vakken — komaan zeg, waar zijt ge dan mee bezig? Zelfs zwerkbal heeft meer geloofwaardigheid, zeker drie keer meer dan padel, minigolf en de CD&V tezamen. 

Bij ons is elk individu even belangrijk in het grotere geheel. Alleen — naar het voorbeeld van George Orwell — zijn sommige individuen net iets belangrijker dan anderen. Dat heeft te maken met uw plek op de Gauss curve van talent, trainingsritme, leeftijd, ervaring, zielsrust, mate van intactheid, de juiste sokken, schurende ballen en natuurlijk de persoonlijke voorkeur van de coach. Want een sterke leider moet er zijn. Zeker in deze onzekere tijden. Zo eentje die al eens een statement durft maken. Dat leverde ons dit seizoen tijdens de wedstrijden alvast geen windeieren op. Wel een tournee en warme hapjes achteraf. Zo hoort het. 

Zondagavond, negentien uur dertig. Sportcomplex De Meermin gaf op Google Maps aan gesloten te zijn, maar niets was minder waar. De jonge knakkers van Waasmunster hadden de sleutel gekregen van burgemeester Bauwens — een politicus die als persoonlijke slogan ‘samen verder bauwen’ (jawel, met au in plaats van ou) kiest, moet in my humble opinion stante pede ontzet worden uit zijn burgerrechten, want woordspelingen ja, spelfouten nee — die dat weekend een overwinningsfeestje organiseerde.

Om onze leiderspositie in Liga 3 te verzekeren, was winnen hoognodig. Dat deden we dan ook, met de souplesse van een paling in een emmer snot. Zelfs wanneer de tegenstander zich richtte op één bepaalde speler van ons — hij die als kleine jongen in de ketel met toverdrank is gevallen — en hem uit de wedstrijd probeerde te houden, nam de rest van de ploeg het feilloos over: onderhandse pareltjes die werkelijk alles kapotscheurden, keepers die sneden door de verdediging als een mes door de boter, rechtshandigen op rechter hoek die zowel met bots als met lob scoorden en er zelf van onder de indruk waren, en géén tijdstraf voor de blauwe-kaart-verzamelaar. Het klinkt ongeloofwaardig, maar er zijn genoeg getuigen om het schouwspel te bevestigen. 11 tegen 17 bij de rust, 23 tegen 34 bij het laatste fluitsignaal. Bakkie, kat… maak er zelf een zin mee. En dan moest onze favoriete helft nog beginnen.

Terwijl Minister van Justitie Annelies Verlinden zich naast ons aan de toog volgoot met zure witte wijn — no kidding — in de hoop ons te overtuigen een partijkaart van de Tjeven aan te schaffen, richtten wij, kijkcijferkanonnen van de zondagavond, ons op de viering van de overwinning, de viering van den dertigste én de viering van de verzekerde toekomst van Den Drei. Want voortplanting, het proces waarbij organismen zorgen voor nageslacht, met als gevolg het voortbestaan van de populatie en de soort, dragen wij een warm hart toe. De weddenschappen omtrent de naamgeving van aankomende spruit mogen nú geplaatst worden. Voorlopig staat — bij de jongensnamen — Ronny op kop, terwijl iedereen weet dat namen met drei letters de mooiste zijn. Voor de meisjesnamen komt Annelies als favoriet uit de bus. Straf. En raar. Raaaaaarrrrrrrr. 

Kiezen is verliezen… Diel with it. 

Tenzij de regering dit verslag leest en het nodig vindt om volstrekt onschuldige woorden te censureren, mogen al deze lettertjes in hun huidige vorm voor altijd op de website blijven staan.

Acht maal acht?