Handbalclub Schoten - Sasja 3

Graag gegeven.

Na de trage start tijdens de openingswedstrijd van het nieuwe seizoen, had menig toeschouwer durven hopen dat de knappe koppen van Den Drei deze keer hun verstand er vanaf minuut 1 bij zouden houden. ‘Verrassen’ is echter onze middle name en dus was het weer van dattum. De lijn der progressie was als een groene Franse skipiste. De enige mensen die ge er tegenkomt zijn kinderen tot 4 jaar en hondenwandelaars, omdat ge er haast achterwaarts terug van afglijdt. Tot daar de statistieken. Over naar de beeldspraak, eufemismen en objectieve observaties. Uw wekelijkse dosis onzin volgens het ritme van de lettergrepen op een bedje van vrolijke waanzin. 

Ook al hebben onze lijven — ik spreek in de eerste plaats voor mezelf — meer weg van een leegstaand vakantiehuisje dan van een vers opgegraven diamant die in de koekenstad geslepen zal worden, alsnog is er weinig aan te merken op de feitelijke funderingen van de groep an sich. Ook de sfeer zit snor. Zoals Napoleon ooit plechtig sprak en plein public: “Amai, wat ben ik content met die nieuwe wedstrijdtenuetjes van onze kersverse sponsors. Ik hoop alleen dat ze na een eenvoudige wasbeurt het zweet kunnen opnemen, zodat het niet tot aan het poepenholleke druppelt, want dat pikt gelijk ne Carolina Reaper.” Napoleon was dan niet de grootste van gestalte, zijn taalgebruik was niet klein te krijgen. Dat is algemeen geweten en vanaf nu in uw voordeel bij het spelen van Trivial Pursuit. Of in de metro als ge van het type zijt dat graag interessante weetjes op openbare plakken predikt. 

Nemen gaat niet zonder geven. En dat maakt onze ploeg zo geweldig. In de eerste helft zijn wij gevers. Gevers van kansen, gevers van doelpunten, gevers van een voorsprong. Aan de tegenstander welteverstaan. Gelukkig zijn onze supporters braaf, welopgevoed en hebben ze doorgaans een zachte kern. Daarbovenop hebben ze vertrouwen in de afloop. Bij ons hoeft er niet te worden opgeroepen tot kalmte en vrezen we geen bestorming van het veld. Bij ons komt het altijd goed. Ook dat geven we nog graag even mee.

Aangezien de eerste helft de moeilijkste blijkt, de tweede swingt als een tiet, en de derde traditiegetrouw vlot gewonnen wordt, zelfs al is de kantine van de tegenstander gevuld met nazaten van ABBA, Boney M. en The Trammps. Laten we de volgorde eens omdraaien. We starten met de derde helft, veranderen niets aan de gemakkelijke tweede, en doen die moeilijke eerste als laatste. Plannetje, toch? Zo drukken we elke tegenstander de kop in. Zeker diegene van het type waaraan je kan zien hoe ze ruiken, en dat is niet naar lavendel. Het is trouwens wetenschappelijk bewezen dat kleine hoeveelheden alcohol zorgen voor meer testosteron, en dat is wat we momenteel bij het eerste fluitsignaal missen. Problem solved. Geen dank. Er een ‘r’ tussen knallen en klaar. 

Afgelopen weekend was dit geniale, briljante en onmiskenbaar fantastische idee nog niet tot ons doorgedrongen, maar konden we de score die voor de rust in ons nadeel was, al snel ombuigen door een tactiek toe te passen waar iedereen op zat te wachten: gebruik maken van onze ervaring, schuiven als één blok, en meer doelpunten maken dan de tegenstander. Handbal kan simpel zijn. En schoon. Ontroerend zelfs. De coach kreeg zo’n brede glimlach op zijn gezicht dat het leek alsof hij auditie deed voor platenkast. The winner takes it all werd luidkeels meegebruld in de kantine. Niet door ons, dat spreekt voor zich. Wij zijn van het bescheiden type. Gevers, remember?

Schoten droop af met lange, natte haren. Vernederd, bebloed en bezweet, als een Bouvier na een auto-ongeluk. Maar ze bleven sympathiek, dat wel. En als ze volgende keer op bezoek komen in het pittoreske Hoboken, dan mogen ze van ons met kol spelen. Beloofd. 

Gevers hé…