Sasja 3 - HC Don Bosco Gent

Terwijl steeds meer tekenen van afbrokkeling zich meester maken van een aantal vaste waarden van onze uitgebreide kern, was het de ploeg met de onderbemande bank die het afgelopen weekend aan het langste eind trok. De frustratie bij de tegenstander was dan ook uitgebreid, uitvoerig, talrijk, veelzijdig en bij momenten extensief aanwezig. Net als de Gentse hipstersnorren, maar ook die konden weinig soelaas brengen tegen een ervaren Drei, die op een gezapig, maar verstandig tempo de 60 minuten wist uit te zitten. 

Lange ballen? Weinig tot geen. Rode kaarten? Evenmin. We kwamen, we zagen en we overwonnen. Dat zagen was initieel op de scheidsrechters, maar dat bleken al bij al sympathieke knullen, die onze beleefde dialoog wisten te appreciëren en in vergelijking met pakweg de Taliban op weinig mensonterende beslissingen betrapt konden worden. Daarbovenop een oprecht speciale vermelding aan het adres van de langste onder ons, die met lange mouwen en diepe zuchten menig doelpunt van de stroppendragers wist te verhinderen door met akelige precisie in de weg te gaan staan. Een stapje naar voor doen, kan wonderen verrichten. Gij weet.

Behalve tijdens een kleine inzinking in het begin van de tweede helft, dat vooral door het thuispubliek gesmaakt werd, kwam Den Drei nooit echt in de problemen. Er werd zelfs amper geduwd en getrokken, in tegenstelling tot de heenwedstrijd, waardoor menig fan van het betere MMA-werk iets of wat teleurgesteld huiswaarts keerde, de Kennedy tunnel door, alwaar de dag erna een kleine 40 000 zotten het nodig vonden om zich met hoog opgetrokken sokken over de brede macadam te haasten. Daar werd wel geduwd en getrokken, want de smalle straten van de Koekenstad zijn niet ontworpen om de grote hoeveelheid lopers te slikken, als een verstopte, verstedelijkte slokdarm. Laat staan om een massa fantastische support langs de kant van het parcours te ontvangen, terwijl menig onomatopee weerklonk bij ferm neergezette tijden, zoals die van uw favoriete pennenvriend bijvoorbeeld, die bloemen noch kransen verdienen wil, maar wel op een kort applaus durft rekenen. Want zonder noemenswaardige voorbereiding twee tunnels en kilometers asfalt trotseren, dat is bijna even straf als de meer dan verdiende overwinning op deze druilerige zaterdagmiddag in de Oost-Vlaamse provinciehoofdstad. 

Volgens de boekhouding, elke week minutieus ingevuld door een volbloed cijferaar aan de tafel, staat de teller hierdoor momenteel op 503 tegendoelpunten, en wisten we zelf zo’n 569 ballen tegen de netten te werken. Dat maakt onze begroting positief met een overschot van 66 punten. Met nog twee wedstrijden op het programma kunnen we ons na winst volgende week nog netjes naar de vierde plaats wurmen en vrede nemen met een seizoen dat helaas niet afsluit met een huldiging op het schoon verdiep. 

Dáárvoor kijken we best naar Den Één. 

Of naar mijn brievenbus, want met 1 uur 41 minuten 35 seconden in de categorie M40, goed voor de 20.346ste plaats, verwacht een mens al eens een uitnodiging om gehuldigd te worden, toch? Liefst volgende week pas, want momenteel gaat bewegen even vlot als de stoelgang van een geconstipeerde panda.